Wees gerust, de titel heeft niets te maken met ons ziekenhuisbezoekje van gisteren! Dat is vlot verlopen (behalve dat we in totaal bijna 3u hebben moeten wachten maar ja..).
Eerst een echo waarop alles rustig bleek, precies zoals het moest dus! Dan de hele medicatie uitleg voor onze 3de icsi-poging. Nu maandag gaat de eerste decapeptyl erin! En vanaf woensdag komt de gonal-f erbij! Woensdag de 12de augustus heb ik dan een eerste echo!
Zal snel gaan vanaf nu, maandag vliegen we er terug in!! Hebben er allebei veel 'zin' in om opnieuw te starten en eindelijk nog eens een kans op zwangerschap te hebben..
Waar slaat de titel dan wel op? Wel, gisteren zijn we de rest van de dag gaan meehelpen bij vrienden (mijn beste vriendin eigenlijk) die net een nieuw huis gekocht hebben van een oud mevrouwtje en dat wat aan het opknappen zijn om volgende maand te kunnen verhuizen.
's Avonds was er een BBQ en daarvoor kwamen ook hun schoonbroer en -zus die een zoontje van 3 maanden hebben..
Heb ondervonden dat baby'tjes voor mij (nog altijd) heel confronterend zijn! Mijn vriendin heeft zelf 3 kinderen en die liepen daar natuurlijk ook rond, maar die zijn al wat ouder en daar heb ik echt geen problemen mee..
Maar zo'n klein baby'tje.. Dat dan natuurlijk uitvoerig besproken moest worden.. Tot daar aan toe! Maar dan begonnen mijn vriendin en haar man opeens te zeggen tegen elkaar (luidop) dat het zo begint te kriebelen als ze dat baby'tje zien en vastpakken en dat ze er best nog wel eentje zouden willen bij 'nemen', dat ze wel nog een slaapkamer kunnen bijmaken enzo..
En daar zat ik dan... Al de hele tijd mijn best gedaan om niet overgevoelig te reageren op het baby'tje zelf! Maar van die praat werd ik echt stil en wist niet meer wat zeggen.. Wou dan eigenlijk ook gewoon naar huis want het kwetste mij echt!
Ik weet best dat zij daar niet bij stilstaan hoe dat voor Guy en mij moet zijn.. En hoe wij ons moeten voelen als we zo'n baby'tje zien.. Ze bedoelen daar niets mee en willen ons ook zeker niet kwetsen maar toch doen ze het!
Waarschijnlijk ben ik gewoon overgevoelig, zeker nu onze volgende poging voor ons weer zo heel concreet geworden is..
Maar dan zal ik de komende tijd op mijn tanden moeten bijten, want binnenkort moet mijn schoonzus bevallen! We waren allebei op exact hetzelfde moment zwanger geworden maar helaas is het bij ons een miskraam geworden en moet zij binnen 2 weken bevallen van haar 2de kindje.. Zal een moeilijk moment worden voor ons!
En een andere goeie vriendin moet binnen een paar maand ook bevallen van haar 2de kindje! (maar tegen dan ben ik hopelijk zelf zwanger:)
Voor de rest hebben we nog een redelijk druk weekend voor de boeg. Deze namiddag komt Guy zijn familie langs voor pannenkoeken en spaghetti 's avonds. We vieren mijn verjaardag en die van Guy zijn jongste broer.
En zondag gaan we naar Oostende om mosselen te gaan eten met mijn vader en oma. Ook voor mijn verjaardag!
En maandag zit mijn vakantie er helemaal op en moet ik terug aan 't werk! De tijd is voorbij gevlogen!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Ja wat voor andere zo vanzelfsprekend is , is voor ons ronduit pijnlijk. Ik durf toch zeker bij mensen die perfect op de hoogte zijn van ons probleem subtiel te laten merken dat iets me pijn doet. Mijn keel schrapen, opstaan en weggaan.. Ik bedoel maar, niet dat ik de aandacht altijd wil naar mij trekken, maar helaas moet je soms zelf je grenzen aangeven. Het is soms zo vreemd, het ene moment kan je lekker meeleuteren over baby's en het andere voel je dat het te ver gaat.. Ik heb dat ook al eerlijk gezegd, dat ik daar ook mee worstel, maar dat ik liever toon als het even niet gaat dan direct naar huis te hollen en daar te gaan huilen.
Ik vind als ik mijn best doe om blij voor hen te zijn, dat ze dan ook toch iets of wat begrip moeten hebben voor mijn situtatie. En tot nu toe lijkt dat toch meestal te werken. Ik weet dat we de neiging hebben niet te laten merken en stil te worden, maar waarom zouden we ons schamen voor onze gevoelens? Net zoals zij te koop lopen met hun dromen, mogen wij dat dan toch ook. Als het echte vrienden zijn dan zullen ze je daar ook niet op afrekenen en dan zal zo'n subtiele hint van 'even time out' ook geen domper op de avond zetten...
Fijn dat alles gepland staat voor jullie volgende poging. Dit gaat hem worden!!!
Anderen denken daar op zo'n moment gewoon niet aan. Ze bedoelen het niet kwetsend, maar op zo'n moment voelt het wel zo. Ik zou daar dan ook niets van kunnen/durven zeggen.
Ik ben me er nu wel heel erg bewust van, dat als er mensen zijn die nog geen kinderen hebben, ik uit moet kijken. Het kan tenslotte zomaar dat die in hetzelfde schuitje zitten als waar wij in zaten.
We gaan gewoon heel hard hopen en duimen dat jullie door deze poging ook super nieuws mogen gaan vertellen!!!
Liefs
Hallo,
Het is een gevoelig onderwerp en mensen die dit niet meegemaakt hebben snappen het gewoon niet, ze staan er niet bij stil. Maar zo'n reactie komt natuurlijk heel hard aan. Ik begrijp je maar al te goed. In onze familie en vriendenkring weet (dacht ik) iedereen van onze problemen. Ook nu ik weer eens in het ziekenhuis heb gelegen. Toch kwam zondag een tante van Kim vragen of ik nog niet zwanger was nu we getrouwd waren. Ook best wel pijnlijk. Maar ja, het is een lieve oudere vrouw en zo ging het vroeger hè, trouwen en kindjes kopen.
Veel succes met de start van jullie 3de en hopelijk laatste poging.
liefs,
Tinne
Lieve Elke,
Als eerste nog gefeliciteerd met je verjaardag. Ik kan me de mijne nog goed herinneren. 30. Ik had een kind willen hebben als ik 30 was. Toen vierde ik het kinderloos. Niet wetende dat ik amper 2 maanden later onze Luuk zou verwachten.
Ik zou er wat voor over hebben om jou hetzelfde geluk te geven.....
En toch kan ik me dat verhaal over die dochter ook nog goed herinneren.
En dan je zus... 2 weken... ja. Wat moeilijk...
En als klap op de vuurpijl klem zitten op een feestje waarbij de hele meute over jullie gevoelens heenwalst als een kudde op hol geslagen olifanten. Ze doen het niet expres maar soms zijn mensen zo onnadenkend. En het verrast elke keer weer wie er zo onnadenkend te werk gaat. Ook mij overkomt het nog zo af en toe.... Het blijft een pijnlijk punt, al is hij voor mij misschien iets minder scherp.
Lieve, lieve Elke, heel veel sterkte komende tijd. Ik volg je en denk aan je.
liefs,
Ester
Pannenkoeken en spaghetti? Hmm vreemde combi's hebben jullie daar in Gent ;-)
Ik heb heel toevallig ook net een (stukje van een) logje gewijd aan iets soortgelijks. In mijn geval ging het over een zwangere vriendin. Die overigens wèl begrip voor onze situatie heeft, want ze heeft zelf jaren in de MMM gezeten. Maar hoe je het ook draait of keert, op het moment dat zo iemand zwanger wordt, begrijpt ze niet meer echt die onmacht en onzekerheid die wij voelen. Want zij is intussen voorzien.
En het is helemaal erg met mensen die niet in onze situatie zitten.
Ik word ook altijd een beetje stillig als er ongevoelige dingen gezegd worden. Een enkele keer zeg ik er wel iets van maar meestal wil ik de sfeer daar niet mee verpesten. Ze begrijpen het toch niet.
Veeeeeeeeeeeeel succes met jullie
3e en laatste (daar gaan we vanuit!) poging!
Kus!
Een reactie posten