zaterdag 28 februari 2009

Tja, als je hele dagen thuis in de zetel zit/ligt en je dagen vult met lezen en tv kijken heb je natuurlijk niet veel meer te vertellen he!

Het is mij tot nu toe heel erg meegevallen, heb alleen de eerste dagen een beetje pijn gehad maar daarna niet meer.

Morgen mogen dan ook de draadjes eruit!!

Ga dan morgen ook eens naar het uz proberen (is niet zo simpel om daar binnen te geraken) bellen om een nieuwe afspraak bij prof De Sutter te maken! Ik wil dat ze ons al op de planning zet zodat we kunnen starten vanaf het moment dat het terug mag!

De dokter die de operatie gedaan heeft zei 5 à 6 maand niet zwanger worden.. Maar bij ICSI ben je natuurlijk ook niet direct zwanger he:) Dus kan ik misschien wel al tijdens die maanden met de pil beginnen en ev beginnen homonen spuiten??

Ik wil echt niet meer tijd verliezen dan nodig is!

Voor de rest geen speciaal nieuws... Behalve dat, naast mijn schoonzus, nu ook een goeie vriendin van mij terug zwanger is..

Toch beetje raar dat ze pas na ons aan kindjes begonnen is en nu al nummer 2 verwacht en wij nog niet eens nummer een :(

Af en toe overvalt mij toch nog het gevoel dat het echt zo jammer is dat onze poging uiteindelijk toch een miskraam geworden is. Het zat zo goed, die waarde was zo hoog en het waren zo'n dappere cryo's... Het had zo mooi kunnen zijn...

maandag 23 februari 2009

Het hele verhaal

Donderdag moest ik om half 8 in het uz in Gent zijn. Nuchter natuurlijk!

Ik kreeg een kamer toegewezen (op de materniteit want op 'mijn' afdeling waren er kamers te weinig) en daar kwamen ze mij om kwart na 8 al halen! Lekker snel dus! Was ik wel blij om want eenmaal je daar dan bent wil je er ook zo snel mogelijk vanaf zijn!

Toen ging het allemaal heel snel! De anesthesist kwam bij mij, stelde enkele vragen en toen namen ze mij al mee naar het operatiekwartier.. Ik kreeg een infuus met de verdoving erin en een maskertje voor mijn mond. De anesthesist en verpleegster die toen bij mij waren, waren heel erg lief en verzekerden mij dat ze heel goed voor mij zouden zorgen!

Was best wel raar, het ene moment was ik nog goed wakker en dan ben je ineens gewoon volledig weg!

Het volgende dat ik mij herinner is dat ik in een bed op een zaal lag, dat ik even mijn ogen opendeed en een 'groene man' zag die vroeg of ik niet te veel pijn had.

Heb best wel lang op die zaal gelegen want ik viel telkens terug in slaap! Vond het maar niets trouwens op die zaal, ik had koud (lag ook helemaal naakt onder de lakens), had het gevoel dat ik moest plassen terwijl dat niet zo was, vanaf ik mij bewoog voelde ik mij misselijk en ik had best wel wat pijn..

Om 14u was ik pas terug bij Guy op de kamer! Die heeft serieus zitten stressen want hij wist van niets.. En dan duurt het wel heel erg lang natuurlijk! Ze kwamen hem ook niets zeggen, dus was hij zelf naar die zaal gekomen maar hij werd terug weggestuurd..

De eerste dag viel het heel erg mee met de pijn, denk dat die narcose nog wat in mijn lichaam zat want om de zoveel tijd viel ik terug in slaap.. Alleen 's nachts deed het wel pijn! Waarschijnlijk had ik mij willen draaien in mijn slaap ofzo (slaap normaal altijd op mijn buik).

De vrijdag rond 16u kwam de dokter dan eindelijk langs en mocht ik naar huis. Hij zei dat de operatie goed gegaan was, ze hebben wel een klein gaatje in mijn baarmoeder moeten maken dat nu terug mooi moet genezen.. En blijkbaar zit er daar nog zo'n myoom!! Aan de andere kant van mijn baarmoeder.. Maar deze is echt heel klein en zit volledig in de wand dus daar gaan ze niets aan doen.. Hopelijk blijft dat zo!!

Binnen 10 dagen mogen de draadjes eruit (zitten op 4 verschillende plaatsen waaronder in mijn navel) en binnen 2 maand gaat hij nog eens een hysteroscopie doen om te kijken of het mooi genezen is!

Nu zit ik nog 3 weken thuis dus kan ik rustig terug volledig herstellen!! Pijn heb ik niet echt meer dus da's al heel wat!

Blij dat het allemaal achter de rug is! Hopelijk bewijst het nu bij de volgende poging ook zijn nut!! Want daar hebben we het tenslotte toch allemaal voor gedaan:)

zaterdag 21 februari 2009

Terug thuis!

Even een heel kort berichtje. De operatie is goed gegaan, heeft best wel lang geduurd en sedert gisterenavond ben ik terug thuis!

Lig in een bedje beneden in de living want trappen zijn nog een beetje moeilijk:)

Nu rustig terug herstellen! Maar ik zit nog 3 weken thuis dus dat zal wel lukken!

Later meer...

dinsdag 17 februari 2009

Ondertussen gaat het terug al een heel stuk beter met mij!! De gemoederen zijn bedaard en het leven gaat terug zijn gewone gangetje!!

Behalve die operatie donderdag natuurlijk:) Da's nog altijd best wel een moeilijk vooruitzicht voor mij! Maar ja, het moet nu eenmaal he en dan doen we dat natuurlijk!

Is beetje zoals Pobb schreef in haar reactie: die operatie ligt op dit moment als een (hoge) berg voor mij en bederft mijn uitzicht ! Eens ik die berg beklommen heb zal alles terug anders en beter zijn! Dan kunnen we terug vooruit kijken en aan de volgende stap beginnen denken!!

Dus nu allemaal nog even een kaarsje laten branden dat de operatie helemaal goed gaat donderdag!!

Jullie lezen het hier dan wel eens ik terug thuis ben!! (in het beste geval vrijdag al en anders iets later)

zondag 8 februari 2009

worstelen

Voel mij niet zo goed in mijn vel momenteel... Is een beetje veel aan het worden en ik worstel met mezelf en mijn gevoelens hierbij!

Het hele mmm-traject dat we al doorlopen hebben, de (langverwachte) zwangerschap en iedereen die zo blij was, dan die miskraam, de operatie binnenkort en dan nog eens het nieuws van de zwangerschap van mijn schoonzus..

Hun blije nieuws hakt er dieper in dan ik gedacht had en dan ik zelf zou willen! We waren van 't weekend bij hen uitgenodigd en ze waren zo gelukkig, met hun zoontje en natuurlijk met het feit dat er een 2de kindje op komst is..

Het deed zo'n pijn om hun verhalen te horen, verhalen die wij nu normaal ook zouden moeten kunnen vertellen..

Ik kon echt mezelf niet zijn gisteren, ik kon niets bedenken om te zeggen omdat er maar één ding door mijn hoofd ging ('waarom kon het bij ons ook niet gewoon goed zitten?!')

Al onze vrienden en familie hebben ondertussen een kindje, dus met wie we ook afspreken die confrontatie is er altijd en da's best wel lastig!

Meestal kan ik daar wel mee om en kan ik er ook van genieten maar nu wordt het precies allemaal een beetje te veel en te zwaar voor mij.. Misschien is het ook door de angst voor die operatie enzo ik weet het niet.. Weet alleen dat ik dit zelf ook niet leuk vind en dat ik zo ook niet wil zijn..

Dus worstel ik nog even met mezelf en mijn gevoelens....

dinsdag 3 februari 2009

Operatie

Vandaag op gesprek geweest bij de prof die de operatie zal doen!

Hij heeft eerst zelf nog eens een echo gedaan om goed te kunnen zien waar die vleesboom juist zit en hoe groot die is enzo.

De operatie is gepland op 19 februari! Binnen 2 weken.. best wel snel dus!

Hij gaat proberen om het via 4 kleine sneetjes te doen maar het zou kunnen dat hij tijdens de operatie zelf beslist om toch een 'grote' snee te maken.. Het wegnemen van de vleesboom zal geen probleem zijn zegt hij maar hij moet die wonde dan ook mooi terug dicht kunnen maken (moet zeker heel goed gebeuren zodat het geen problemen geeft tijdens een zwangerschap) en als dat niet lukt zal hij een grote snee moeten maken.

Ik moet ook sowieso een nacht in het ziekenhuis blijven. In het beste geval mag ik de volgende dag naar huis en anders moet ik een paar dagen langer blijven.

Nadien zit ik 3 tot 5 weken thuis en mag ik 5 tot 6 maand niet zwanger worden (:

Dat valt wel wat tegen, 6 maand geen poging mogen doen.. Maar ja, het moet allemaal mooi kunnen genezen natuurlijk!

Zal blij zijn als het achter de rug is! Kijk er niet naar uit, maar wat moet dat moet nu eenmaal!!

Vandaag ook nog gehoord dat mijn schoonzus terug zwanger is.. Ze was blijkbaar net op hetzelfde moment als mij zwanger en dus ook uitgerekend in augustus (net zoals ik moest die miskraam niet gebeurd zijn)

Ben wel blij voor hen maar is toch ook wel lastig en heel dubbel allemaal...

zondag 1 februari 2009

Het Babe-verhaal




Guy en ik hebben 2 katten: Bol en Babe.

Zo'n 5 jaar geleden ongeveer begonnen ze 'rare bewegingen' te maken en heel veel lawaai te maken (om indruk te maken op de in-de-buurt-zijnde katers) wat heel erg vervelend was en dus besloot ik ze te laten steriliseren..

Een standaard operatie'tje dus!

Eerst was Bol aan de beurt en dat ging bijzonder vlot. Behalve dat de dierenarts zei: 'ik sneed haar open en ik zag overal vet!' Terwijl Bol toen echt heeel klein en mager was.. Ik dacht dat ze serieus overdreef... maar enkele jaren later was ze zo 'uitgezet' dat de dierenarts haar obesitas-korrels moest voorschrijven.. Maar da's een ander verhaal:)

Dan was het aan Babe. Ik bracht haar binnen voor de operatie en een tijdje later kreeg ik telefoon! 'Niet schrikken, ze is niet dood maar het heeft niet veel gescheeld'!!

Wat bleek, Babe was/is allergisch voor de verdoving die gebruikt wordt bij operaties.. Ze had een hartstilstand gekregen en de dierenarts heeft haar 20 min lang gereanimeerd!! 20 min lang!! De enige reden dat Babe nu nog leeft, is dat we haar bij zo'n fantastische dierenarts gebracht hadden, want 20 min reanimeren, dat doen ze soms bij een mens niet eens (denk ik)..

En dus heb ik sedertdien schrik dat ik misschien ook wel eens allergisch kan zijn! Heb laatst zelfs aan onze prof gevraagd of ze niet 'even kon testen' of ik niet allergisch voor de verdoving ben..

Ze keek mij aan alsof ik net een grapje gemaakt had! Maar toen ze mijn uiterst serieuze gezicht zag zei ze dat dat helaas niet mogelijk is..

En dan nu nog een foto van onze 2 'sterren' natuurlijk want alleen een verhaaltje vertellen over hen zonder illustratie, dat gaat niet op he!